Ik ben Wouter Smit. Van jongs af aan ga ik uitdagingen aan en zoek ik grenzen op. Want welke uitdaging dan ook, of het nu gaat om krachtsport, bodybuilding, zwemmen, wielrennen, hardlopen of heel iets anders: altijd is daar dat punt van zelfconfrontatie, die barrière, dat plafond. Het is het moment dat mentaal de grens is bereikt, waarna het ook fysiek niet verder wil. Niet omdat ik de beste en de sterkste van de wereld wil zijn, beter en sterker dan de rest. Omdat ik de beste en sterkste versie van mijzelf wil zijn. Opgeven zit daarbij niet in mijn aard. Had ook niet gekund, anders was ik niet ver gekomen.
Pijn, vermoeidheid en onzekerheid? Het zijn signalen die aangeven dat je goed bezig bent, dat je grenzen hebt bereikt die je kan verleggen. Door jezelf te pushen en door die pijn, vermoeidheid en onzekerheid te breken, ga je verder dan jezelf. Verder dan ooit. Dan stop je ook daarna niet meer, geef je niet op zodra je denkt een nieuw eindpunt te hebben bereikt. Want dan weet je dat er geen eindpunt is en word je een steeds betere versie van jezelf. Natuurlijk: je lijf is van nature liever lui dan moe. Stoppen is zowel mentaal als fysiek dan ook de makkelijke weg. Maar makkelijk is niet goed. Moeilijk is goed en alleen als je dat moeilijke punt voorbij gaat, ga je vooruit. Dan heb je het gevoel álles te hebben gegeven. En krijg je daar nog heel veel meer voor terug. Dan ben je niet kapot of klein te krijgen! Dan weet je zelfs: het is héérlijk om kapot te gaan, om jezelf helemaal stuk te trainen. Om niet alleen álles te geven, maar nóg meer.
Tot die dag dat ik écht kapot bleek en me écht klein voelde. Toen was er van die overtuiging van mij niet zo heel veel meer over. Toen begon ik te stressen. Ik zou verlamd raken, doodgaan zelfs misschien. In elk geval niet meer leven zoals ik deed.
Ik bleek een zeldzame vijf centimeter dikke tumor in mijn rug te hebben. Op de plek waar heel veel zenuwen lopen en hersenvocht stroomt. Een tumor van ruggenmerg en wervelkolom: een serieuze zaak.
Helaas bleef het daar niet bij, 2 jaar na de zware operatie, waarbij de tumor volledig werd verwijderd, dook er een ander nieuw plekje op , ter hoogte van mijn heiligbeen.
Een nieuwe klap om te verwerken. Momenteel wordt dit samen met een ander plekje wat al eerder werd gevonden gecontroleerd.
Deze jongen dacht echt even dat-ie definitief kapot zou gaan. Lang duurde de wanhoop gelukkig niet. Al na een paar dagen wist ik mijzelf te herpakken. Vond ik ondanks mijn donkere gedachten en dankzij anderen de weg voorbij dat dieptepunt.
Uit de negatieve situatie heb ik heel veel positieve punten weten te halen. Eén daarvan is de start van ‘Kapot Sterk’. Waar ik ‘’gelijkgestemden’’ wil laten samenkomen en hen te helpen om weer de beste versie van zichzelf te worden.